Poetą jestem o wrażliwej duszy,
Obdarzona zostałam przywilejem wieczności.
Iskry mej sto lat nie poruszy,
Zamilknę tylko w razie konieczności.

I choć będą próbować wedrzeć się w moje serce,
Nie poddam się, będę walczyć.
Choć ja zginę, wrogowie moi pogrążą się w udręce.
Póki tchu będzie starczyć...

Stoki niebieskie ukażą w końcu swe wrota,
Drzwi do cudu nieskalanego.
Żadnemu nikczemnikowi nie przychodzi ochota,
By cierpieć męki kaleczonego.

I choć duszę wzywają pieśni grzmiące,
Nie podążę tym szlakiem.
Niebiańskiego ludu słychać głosy drwiące,
Lecz ja nie będę ich hakiem.

"Wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi,
Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi".

I choć ma dusza wylewać łzy będzie,
Nie odstąpię od decyzji swej.
Już nigdy nie posłużę jako narzędzie,
Nigdy nie zdradzę krwi mej.

Wrażliwość na piękno, cudy tego świata...
To pozostanie na zawsze...
Z ostatnią iskierką życia dopiero ulata...

I choć zapraszają mnie wciąż gestem,
Nie mogę być dłużej nieśmiertelnych spraw powiernikiem.
Pytanie więc takie: "Kim jestem?"
Jestem duchem, poetą...Słowem - Śmiertelnikiem.

Lecz imienia nie zmienię,
Zapamiętam do głębi,
Że człowiek to głupie szczenię
I wszystkich ziębi.

Zapamiętam swe błędy,
Mych następców wiele one nauczą.
Podążą w skromne rzędy,
A zagubionych w potrzebie pouczą...

******

Zgodnie z przykazaniem
Imię swe muszę zmienić.
Czynię to z oddaniem,
Choć nic nie może się odmienić.

Wracam do pierwotności,
Kiedy to imię te mi nadano;
Kiedy byłam pewna przyszłości;
Gdy żadnego bólu nie zadano.

Imię me prawdziwe wielu chce poznać,
Nie ucieknę od przeszłości, ona jest częścią mnie.
Nie starajcie się tego wszystkiego doznać,
Gdyż ucierpią na tym wasze części dwie.

Pora swą tożsamość ukazać,
Lecz nie oddam się diabłom dwóm.
Czas wam moje imię przekazać...
Nazywam się Ellesime Silvermoon...